Medytacji Mantry

Wprowadzenie oraz historia medytacji Mantry

Mantry to słowa lub frazy, które recytuje się głośno lub wewnętrznie jako obiekty medytacji. Związane są one często z poszczególnymi postaciami buddyjskimi, których właściwości można w sobie rozwinąć dzięki powtarzaniu odpowiedniej mantry.

Medytacja mantry jest prawdopodobnie setki lat starsza od Buddyzmu. Pochodzenie jej sięga tradycji Wedyzmu, który poprzedzał tradycję buddyjską. Mantr wówczas używano jako zaklęć w celu wywarcia wpływu na bogów czy nawet ich kontrolowania.

Na przestrzeni wieków kultury wierzyły w świętą moc słów oraz w to, że wypowiadanie odpowiednich słów lub nazw może kontrolować otaczający nas świat lub niewidzialne siły, takie jak bogów czy też duchy, które — jak wierzono – rządzą tym światem. Widać to w angielskim słowie „spell”, które po prostu znaczy „przeliterować” lub „użyć słów, aby mieć kontrolę nad światem”.

Słowa „grammar” oraz „glamour” posiadają te same oryginalne znaczenia. „Grammatike-tekhne” było greckim terminem na naukę oraz literaturę. To weszło do języka angielskiego jako słowo „grammar”, ale również pojawiło się jako szkockie „glammer” co znaczy „rzucić czar”.

Słowo „glammer” uległo zangielszczeniu w formie „glamour ” i nabrało bardziej współczesnego romantycznego i estetycznego zabarwienia. Tak więc język angielski niesie za sobą skostniałe pojęcie, że słowa mogą posiadać magiczne moce.

Tak działo się w przypadku słów, które nazywamy „imionami”. W starożytnych Indiach wierzono, że jeśli znałbyś prawdziwe imiona bogów, mógłbyś przywołać ich i zmusić do tego, aby wykonały twoje polecenie. Jeśli brzmi to prymitywnie, wyobraź sobie jak ty byś się czuł, kiedy odkryłbyś, że ktoś napisał twoje imię na kawałku papieru, wrzucił je do toalety przed skorzystaniem z łazienki, a następnie spłukał. Wydaje się, że wciąż większość z nas posiada żywą wiarę w szczególną naturę imion.

Mimo że wczesny Buddyzm wykorzystywał recytację mantr jako metodę praktyki, a recytację wersów jako sposób rozwijania świadomości właściwości Buddhy (Buddhanusati), nie wydaje się, aby korzystanie z mantr weszło do Buddyzmu przed powstaniem tradycji Mahajany, które włączyły elementy nie-buddyjskiego podejścia do duchowości znanego jako „Tantra.”

Tantra wykorzystuje mantry w szerokim zakresie jako sposobu na komunikowanie się i wywieranie wpływu na bogach, a Buddyzm wchłonął tą metodologię jako sposób wejścia w kontakt z właściwościami oświecenia. Mahajana zdążyła już rozwinąć „panteon” symbolicznych postaci w ludzkiej formie, aby reprezentowały różnorodność oświeconego stanu.

Nawiązawszy bliski kontakt z Tantrycznymi tradycjami, naturalnym było, że zaczęto tych archetypowych Buddhów i Bodhisattwów utożsamiać z poszczególnymi sylabami i mantrami.