Głowa

Ustawienie głowy jest niezwykle ważne. Głowa powinna być utrzymana w równowadze i powinna sprawiać wrażenie unoszenia się bez żadnego wysiłku u szczytu kręgosłupa. Możesz wyobrazić sobie czubek własnej głowy ciągnięty ku górze, tak jakby przyczepiona była do niego nitka balonu. Podbródek powinien być nieznacznie przyciągnięty do szyi, a tylna część szyi wydłużona i rozluźniona. Kiedy wycofasz podbródek, poczujesz jak mięśnie tylnej części szyi rozluźniają się i wydłużają.

Jeśli zbyt mocno przyciągniesz podbródek, a głowa będzie zwisać do przodu, zobaczysz, że albo jesteś otępiały i śpiący, albo wpadasz co jakiś czas w niezbyt pozytywne, emocjonalne pętle.

Jeśli twoja głowa jest odchylona zbytnio do tyłu, a podbródek jest w powietrzu, zobaczysz, że albo będziesz miał głowę pełną myśli, albo będziesz „się nakręcał”.

Jeśli natomiast precyzyjnie przyciągniesz podbródek, będziesz świadomy własnych myśli i emocji bez gmatwania się w nich.

Oczy

Wiele ludzi zastanawia się czy podczas medytacji oczy powinny być otwarte czy zamknięte. Różne tradycje buddyjskie mają w tej kwestii odmienne zdanie. W praktykach uważności oddechu i metta bhavanie, lepiej mieć zamknięte oczy. To pozwala na większe jednoupunktowienie umysłu. Ale kiedy jesteś zmęczony, otwarte oczy pozwolą ci na utrzymanie bardziej trzeźwego umysłu.

Oczy powinny być lekko zamknięte, a mięśnie wokół oczu rozluźnione i miękkie. Nawet jeśli oczy pozostają zamknięte, możesz myśleć, że twoje spojrzenie jest „niewyostrzone”. Ten miękki, niewyostrzony stan bardziej sprzyja rozluźnieniu i umysłowemu spokojowi.